Μόνη Τέσσερις Φορές

Ανασαίνω
γιατί ζω ακόμη κάτω απ' την ίδια τέντα
απ' το δικό μου πρίσμα σε κοιτώ
έρχεσαι κοντά μου -σ'άπατώ
γιατί σε είδα μέσα από το πρίσμα!

Ακουμπώ
σε σένα ακόμη και μακριά
δέχεσαι τα μέρη μου
και δεν τα τεμαχίζεις
επιλέγοντας αυτό
που νομίζεις πως ταιριάζει

Αποπνέω
ευώδιμα γιασεμιά
που γρήγορα μαραίνονται
δεν τα πότισε κανείς
και μείναν μόνα

Αναζητώ
εικόνες
στο μυαλό τις φέρνω
μοιράζω ανάσες που λαθραία απόκτησα
και ξεμακραίνω μόνη...

Άξιος!

Βγήκα χθες έξω απ' το σπίτι

μονάχα εμένα έριξα πάνω μου

τίποτ' άλλο.

Έτρεχα μπας και προλάβω να παγώσω

να γίνω πιο σκληρή απ' τις πέτρες

που μερικοί πετάνε στον αέρα

-εύχομαι μονάχα μην πέσουν κάτω!

Κι όσοι περνούν φωνάζουν, μιλούν και αναπνέουν

δίχως να ξέρουν το γιατί

Νομίζουν πως ξορκίζουν τη στιγμή

μα σίγουρα αυτό δεν κάνουν

Περνούν απαρατήρητοι θέλοντας το άλλο

φορούν σακούλες στα μαλλιά και πλένονται με φύκια

κανείς δεν σιωπά να ακούσει τη στιγμή

κανένας δεν κοιτά κατάματα -πονά

Νομίζουν πως τα ράμματα δεν σπάνε

μα προφανώς λάθος τους είπαν, πάλι!

Εγώ πάντως γυμνή χορεύω ακόμη

τα πόδια μου πάγωσαν μα στην καρδιά δεν έφτασε ακόμη

οπότε συνεχίζω ατάραχη, ανελέητη και μόνη

Μόνη δεν ξέρω για πόσο ακόμη,

ξέρω μόνο οτι χορεύω!

Ούτε να γυρίσω πίσω ξέρω

ποιός άλλωστε γύρισε ποτέ;

Στο ταξίδι όλοι θα χαθούμε

θα λιώσουμε και θα χαρούμε

κι όταν πεθάνουμε

τότε μονάχα θα το πούνε: άξιος!

Ψηλά Και Βόρεια

Κάθε χειμώνας βαθύτερα σκάβει

μέσα μου ορμά κι αποτελειώνει

ότι κανείς ποτέ δεν άρχισε

-δεν σκύβει καν για να συλλέξει

Θα ξαναρθεις πίστεψα

δεν μέτρησα καμιά στιγμή,

μόνο μέσα μου είπα

"για 'σένα θα ζήσω"

κι από τότε μονολογώ κάθε βράδυ

φωνάζω γράμματα απ' το ονομά σου

Σε πρόταση ποτέ δεν τα έβαλα

λιώσανε δώδεκα χρόνια

δεν πρόσεξα και χάθηκαν

πολύτιμα που είχα μαζέψει

-δεν ένοιωσα καμία δίνη

Ποτέ δεν διάβασα γραμμή ταξιδευτή,

καμιά πυξίδα δεν βοήθησε

μόνο μια λέξη μου είπανε: κείται.

Κάτι τον Δεκέμβριο...

...να με κρατήσει μακριά από κάθε αγωνία
μικρή καρδιά και στενοχώρια!

Να μην δω πόνο ξανά στη μνήμη
όσων στεγνά ανασαίνουν,
με κόπο φιλτράροντας τη σκέψη
πνιγμένοι σε κάποια δίνη
-κάποιος δυνατά ανακατεύει!

Στρόβιλοι να μη σφυρίζουν
κάτω από ασημένιες νύχτες,
ξοπίσω ας μείνεις
-άπορε χειμώνα!

Αχλή γρήγορα φύγε
και νοιάσου για κείνους που πονούν
μάρτυρες τέλους τραγικού
Με χάχανα μελωδού ζαλίζομαι
και πέφτω...













ΥΓ: Γειά σου Αλέξη...

Επιλογές

Πολλές φορές θα ακούσεις
απόψεις και γνωμικά να πορευτείς
εκεί που οι άλλοι ορίζουν σε να καταλήξεις.
Πολλές είναι οι στιγμές που θα πληγωθείς
όταν θα έχεις πετάξει
δυο από τα αγαπημένα σου όνειρα
στον τενεκέ κλείνοντας για πάντα το καπάκι
...έτσι σε 'κείνη είπαν!

Πολλές φορές θα σιωπήσεις
θέλοντας να κρύψεις ταραχές
που τα λόγια όλων σου προκάλεσαν.
Πολλές είναι οι στιγμές που θα μιλήσεις
στον εαυτό σου και τον τοίχο
καθώς κανείς δεν θα είναι εκεί να σε ακούσει...

Πολλές φορές θα σηκωθείς
να βρείς χαμένο δίκιο
από εκείνους που ποθείς
και πίστευες να αγαπήσεις.
Πολλές είναι οι στιγμές
που οι νύχτες θα βαρύνουν
θα γίνουν χίλιες, θα σε τυλίξουν...

Πολλές φορές θα παγιδευτείς
στο μαβί τους πέπλο
- δε θα μπορείς να βγείς
τίποτα δεν θ' αποκτήσεις.
Πολλές είναι οι στιγμές
που θα βιάσουν τα όνειρά σου
και θα τα χώσουν σε ξύλινους σωλήνες,
ώστε όταν βρέχονται,
η πίεσή του ξύλου να σπάει τις λέξεις τους
- να τις τσακίζει...

Πολλές φορές θα αναρωτηθείς
τι θα κερδίσεις αν αγωνιστείς
κι ακόμα τόσες φορές θα χάσεις.
Πολλές είναι οι στιγμές
που θα ευχόσουν να βρισκόσουν μακριά
από κάθε χαμό και αμαρτία
και τίποτα να μην είχες ζήσει.

Πολλές φορές θα τσακιστείς
στα ίδια σου τα βράχια
που κάθε βράδυ ψηλαφιστά διασχίζεις
και θα αναρωτηθείς -γιατί;
Πολλές είναι οι στιγμές
που ήξερες τον δρόμο μα έχανες
κάθε που ο ουρανός κρυβόταν
πίσω απο του πλήθους τις σκιές.

Πολλές φορές θα φοβηθείς
τον εαυτό σου - ίδιο
και όσους τον διώκουν
αλλαλάζοντας ξωπίσω.
Πολλές είναι οι στιγμές
που μέσα σου θα βρείς
σκιές του παρελθόντος.

Και τότε θα καταραστείς
που γνώρισες για λίγο
τί θα πεί ζωή!

Για σένα (μέρος IΙΙ)

Ποτέ μας δεν βρεθήκαμε
εκεί που χάνεται το είναι
ούτε στον τάφο των ψυχών...

Μονάχα μιας σε είδα
να βγαίνεις κουρασμένος
πιωμένος δηλητήριο
απο 'κείνα που σε αφήνουν να γνωρίζεις
τις επόμενες κινήσεις των δακτύλων σου...

Λένε πως όταν σφραγίζεις τη φωνή σου
σε δυο κατεβασμένα βλέφαρα,
η ζωή προβάλλεται στο πανί του δέρματός σου
και σε αφήνει να γελάς με την καρδιά σου
η οποία ανενόχλητη απ' το καθήκον
θα δοθεί ενθύμιο στον πόθο...

Κι εκείνος θα σφραγίσει
σε κάποιο αδαμάντινο κουτάκι
τα μάτια μου -και τα δικά σου
όταν κοιτούσαν τον ωκεανό
-που τόσο αγάπησα ν' αφήσω

Θα αφήσει τα δάχτυλά σου
να φανερωθούν ξανά,
να αγγίξουν το δικό μου δέρμα
ντυμένο σε μαύρο κι άσπρο μεταξωτό μανδύα
τόσο λεπτό όσο μια φωνή μπορεί να ακουστεί
καθώς ψυθιρίζει κρυφά τα λόγια στο κορμί σου...

"...I want to hold the hand inside you
I want to take a breath thats true..."

Μα πάλι μόνη θα ξυπνίσω
δίχως μανδύα, δίχως εσένα
δίχως το δικό μου δέρμα
με την ψυχή μου να κρυώνει
και να ορμά στη νύχτα
να την κατασπαράξει...

Της πήρε μακρυά τον ξένο,
εκείνο που ένοιωθε τόσο κοντά δικό της...
Της πήρε την ανάσα, τη ζωή
και κίνησε να προβάλει και πάλι τη ζωή της
στο ίδιο πανί που προ ολίγου
ακούγονταν οι φωνές των δαχτύλων του
κι οι ήχοι της ψυχής του...

"...And you out there, lost one,
Hiding within a crowd
Searching for the other soul
That you once left behind
You will also stand here at the
end of the road, the crossing
point
And alone you will go...where the lonely souls go..."

Για σένα (μέρος ΙΙ)

Δεν ήξερα που θα βρεθούμε
όταν αυτό συμβεί ξανά
Αν θα σε προσκαλούσα δεν γνώριζα
ή αν θα περνούσες μόνος το κατώφλι.

Δεν γνώριζα την ώρα
που θα εμφανιζόσουν μπροστά μου
σαν άνεμος που παίρνει κάθε ψυχή κοντά του
και την ταριχεύει ώστε πνοή να πάρει πάλι
στον τόπο που δεν φυτρώνουν αναμνήσεις.

Κράτησα κοντά μου το χαρτί
που είχα στάξει τα δάκρυά σου
κι είχα αναμείξει δυο σταγόνες πόνου
Άλειψα το μείγμα στο κατώφλι
περιμένοντας πως θα ειδοποιούσες.


Ανάσες σου δεν άκουσα
κραυγές δεν μέτρησα των οργισμένων λύκων
όταν φυλούν όσες ευχές μου έχουν απομείνει
Απομονώθηκα και χαμένη προχωρούσα
στη θάλασσα των αναμνήσεων πνιγόμουν
μη ξέροντας πώς να σωθώ...

Ήλπιζα πως θα χωρούσα
εκεί που οι ψυχές μονάζουν
όταν γυρνούν από πολυήμερα ταξίδια...

Πίστευα πως θα βρισκόμασταν ξανά
στην ίδια γυάλα ταξιδεύουμε
τυλιγμένοι σε μπλε βελούδινους μανδύες
υφασμένους από σκέψεις και σύννεφα.

Πίστευα πως θα πετούσες το καβούκι σου
και την κυμάτινη οπλή σου θα άγγιζα
διώκωντας την τέχνη της ευτυχίας
που τόσο θα σε ξεκούραζε!

Όταν θα βρισκόμασταν
εκεί που οι ψυχές μονάζουν
όταν γυρνούν από πολυήμερα ταξίδια...

Για σένα (μέρος Ι)

Κι έπειτα πάλι πλάγιασα
γυμνή και ταραγμένη
Έψαχνα το βλέμμα σου
έψαχνα εσένα
Πήρα στα χέρια μου τα ίχνη σου
το αποτύπωμά σου
Πήρα στα χέρια μου σταλιές
από τα δάκρυά σου....

Κι η γυναίκα εμφανίστηκε
ξανά πιο κουρασμένη
Άγγιξε τα μαλλιά μου
πήρε ξανά το χέρι μου
εκείνο που έτρεμε πάνω από το μελάνι
μην φύγει μια σταλία
μήπως χαθεί το ίχνος...

Και μεσα στο όνειρο ξανά
σε γνώρισα και πάλι!
Απέναντι από δυο σταλιές
με κάλεσες-θυμάσαι;
Κι έπειτα αμέσως μ' έδιωξες, όπως συμβαίνει πάντα...
Δεν άντεξα τη σιωπή
δεν κράτησα τον πόνο!

Άφησα δυο δάκρυα
κι ας πέσουν
ας τσακιστούνε!
Κι ας πάρουν πίσω τους μαζί εκέινη την καρδιά σου
να την φυλάξουν όμορφα ώσπου στην ξαναδώσω...

Tears from the Moon

Δύο πράγματα συνήθιζε να φοβάται πριν ξαπλώσει: την μοναξιά και την ευτυχία, επειδή δεν ήξερε πως να τα χειριστεί, τις λέξεις και τις συνέπειές τους.

Ξεκίνησε να ωριμάζει με τη μοναξιά και συνέχισε βρίσκοντας την ευτυχία, εκείνη που νόμιζε πως σε μια στιγμή μπορούσε κάποιος να της προσφέρει. Η μοναξιά ήταν πάντα κάτι που τη στοίχειωνε στο περπάτημά της, στην ανάσα της και στη ζωή της. Δεν παραδέχθηκε ποτέ αυτόν της τον φόβο, μέχρι που βρήκε τον εαυτό της να μονάζει στις πιο απίθανες στιγμές του πλανήτη. Πάντοτε συνήθιζε να λέει πως ήταν περιστοιχισμένη από φίλους και γνωστούς, για τους οποίους νόμιζε πως πάλευε και πως βρισκόταν επαρκώς δίπλα τους. Δεν ήταν όμως ποτέ έτσι, ούτε για εκείνη, ούτε για τους άλλους που θαρρούσε πως ήταν κοντά της. Όπως κι εκείνη παρίστανε πως ήταν εκεί, το ίδιο πρόσφεραν κι οι άλλοι. Απλώς, άλλαζαν ρόλους σε αυτό το όμορφο υποκριτικό παιχνίδι! Κανένας δεν πρόσφερε τίποτα και όλοι νόμιζαν πως τα κάνει όλα...τόλμησε να δοκιμάσει να τα αποκαλύψει, έπαιξε κι έχασε! Και μένει μέσα αποταμιεύοντας όσα θα σκόρπαγε στις υποκριτικές δοκιμασίες, περιμένοντας για το μεγάλο ταξίδι, με αποσκευές τις αναμνήσεις και τα αγκάθια που φύτρωσαν στα φυτά του μπαλκονιού της...

Κι έπειτα, διάλεξε την ευτυχία, χάνοντας τον εαυτό της στις αγκαλιές όσων περίμεναν μέχρι τη μεγάλη στιγμή, μέχρι την αγκαλιά που -δίχως να το ξέρει- χώρεσε μεμονομιάς όλα της τα προβλήματα και τους στεναγμούς...και μόλις έκλεισε τη δαγκάνα συγκράτησε μέρος του μυαλού, του κεφαλιού και της καρδιάς της! Κι έπειτα...τα απελευθέρωσε απότομα και την άφησε να περιμένει και να ουρλιάζει σε ένα τηλέφωνο με μια νεκρή γραμμή να καταπίνει τις κραυγές της. Κι ακόμα περίμενε να συμβεί το ενδεχόμενο, να απορρίψει η καρδιά της το περιττό μόσχευμα που μέσα από αυτή την αγκαλιά ένοιωσε πως φύτρωσε. Αλλά πρόθεση για κάτι τέτοιο δεν υπήρχε...όχι από μέρους της, αλλά από την καρδιά και τον ιδιοκτήτη της... Μίσησε κι αγάπησε την θάλασσα και δεν θέλει να βρεθεί ξανά κοντά της, φοβάται μην πνιγεί στα κύματα που θα την αγκαλιάσουν μεταφέροντας τη θέρμη των χεριών που τόσο καλά -έστω στιγμιαία- γνώρισε... Φοβήθηκε να φτάσει στο τέλος της απόλυτης ευτυχίας, κι όμως, για λίγα δευτερόλεπτα την έννοιωσε! Και μετά εξαρτήθηκε από αυτή...και παρακάλεσε να μην είχε συμβεί ποτέ!

"Ο καθένας μονάχος του πορεύεται στη δόξα, τον έρωτα και τον θάνατο" Κική Δημουλά