Tears from the Moon

Δύο πράγματα συνήθιζε να φοβάται πριν ξαπλώσει: την μοναξιά και την ευτυχία, επειδή δεν ήξερε πως να τα χειριστεί, τις λέξεις και τις συνέπειές τους.

Ξεκίνησε να ωριμάζει με τη μοναξιά και συνέχισε βρίσκοντας την ευτυχία, εκείνη που νόμιζε πως σε μια στιγμή μπορούσε κάποιος να της προσφέρει. Η μοναξιά ήταν πάντα κάτι που τη στοίχειωνε στο περπάτημά της, στην ανάσα της και στη ζωή της. Δεν παραδέχθηκε ποτέ αυτόν της τον φόβο, μέχρι που βρήκε τον εαυτό της να μονάζει στις πιο απίθανες στιγμές του πλανήτη. Πάντοτε συνήθιζε να λέει πως ήταν περιστοιχισμένη από φίλους και γνωστούς, για τους οποίους νόμιζε πως πάλευε και πως βρισκόταν επαρκώς δίπλα τους. Δεν ήταν όμως ποτέ έτσι, ούτε για εκείνη, ούτε για τους άλλους που θαρρούσε πως ήταν κοντά της. Όπως κι εκείνη παρίστανε πως ήταν εκεί, το ίδιο πρόσφεραν κι οι άλλοι. Απλώς, άλλαζαν ρόλους σε αυτό το όμορφο υποκριτικό παιχνίδι! Κανένας δεν πρόσφερε τίποτα και όλοι νόμιζαν πως τα κάνει όλα...τόλμησε να δοκιμάσει να τα αποκαλύψει, έπαιξε κι έχασε! Και μένει μέσα αποταμιεύοντας όσα θα σκόρπαγε στις υποκριτικές δοκιμασίες, περιμένοντας για το μεγάλο ταξίδι, με αποσκευές τις αναμνήσεις και τα αγκάθια που φύτρωσαν στα φυτά του μπαλκονιού της...

Κι έπειτα, διάλεξε την ευτυχία, χάνοντας τον εαυτό της στις αγκαλιές όσων περίμεναν μέχρι τη μεγάλη στιγμή, μέχρι την αγκαλιά που -δίχως να το ξέρει- χώρεσε μεμονομιάς όλα της τα προβλήματα και τους στεναγμούς...και μόλις έκλεισε τη δαγκάνα συγκράτησε μέρος του μυαλού, του κεφαλιού και της καρδιάς της! Κι έπειτα...τα απελευθέρωσε απότομα και την άφησε να περιμένει και να ουρλιάζει σε ένα τηλέφωνο με μια νεκρή γραμμή να καταπίνει τις κραυγές της. Κι ακόμα περίμενε να συμβεί το ενδεχόμενο, να απορρίψει η καρδιά της το περιττό μόσχευμα που μέσα από αυτή την αγκαλιά ένοιωσε πως φύτρωσε. Αλλά πρόθεση για κάτι τέτοιο δεν υπήρχε...όχι από μέρους της, αλλά από την καρδιά και τον ιδιοκτήτη της... Μίσησε κι αγάπησε την θάλασσα και δεν θέλει να βρεθεί ξανά κοντά της, φοβάται μην πνιγεί στα κύματα που θα την αγκαλιάσουν μεταφέροντας τη θέρμη των χεριών που τόσο καλά -έστω στιγμιαία- γνώρισε... Φοβήθηκε να φτάσει στο τέλος της απόλυτης ευτυχίας, κι όμως, για λίγα δευτερόλεπτα την έννοιωσε! Και μετά εξαρτήθηκε από αυτή...και παρακάλεσε να μην είχε συμβεί ποτέ!

"Ο καθένας μονάχος του πορεύεται στη δόξα, τον έρωτα και τον θάνατο" Κική Δημουλά