Για σένα (μέρος IΙΙ)

Ποτέ μας δεν βρεθήκαμε
εκεί που χάνεται το είναι
ούτε στον τάφο των ψυχών...

Μονάχα μιας σε είδα
να βγαίνεις κουρασμένος
πιωμένος δηλητήριο
απο 'κείνα που σε αφήνουν να γνωρίζεις
τις επόμενες κινήσεις των δακτύλων σου...

Λένε πως όταν σφραγίζεις τη φωνή σου
σε δυο κατεβασμένα βλέφαρα,
η ζωή προβάλλεται στο πανί του δέρματός σου
και σε αφήνει να γελάς με την καρδιά σου
η οποία ανενόχλητη απ' το καθήκον
θα δοθεί ενθύμιο στον πόθο...

Κι εκείνος θα σφραγίσει
σε κάποιο αδαμάντινο κουτάκι
τα μάτια μου -και τα δικά σου
όταν κοιτούσαν τον ωκεανό
-που τόσο αγάπησα ν' αφήσω

Θα αφήσει τα δάχτυλά σου
να φανερωθούν ξανά,
να αγγίξουν το δικό μου δέρμα
ντυμένο σε μαύρο κι άσπρο μεταξωτό μανδύα
τόσο λεπτό όσο μια φωνή μπορεί να ακουστεί
καθώς ψυθιρίζει κρυφά τα λόγια στο κορμί σου...

"...I want to hold the hand inside you
I want to take a breath thats true..."

Μα πάλι μόνη θα ξυπνίσω
δίχως μανδύα, δίχως εσένα
δίχως το δικό μου δέρμα
με την ψυχή μου να κρυώνει
και να ορμά στη νύχτα
να την κατασπαράξει...

Της πήρε μακρυά τον ξένο,
εκείνο που ένοιωθε τόσο κοντά δικό της...
Της πήρε την ανάσα, τη ζωή
και κίνησε να προβάλει και πάλι τη ζωή της
στο ίδιο πανί που προ ολίγου
ακούγονταν οι φωνές των δαχτύλων του
κι οι ήχοι της ψυχής του...

"...And you out there, lost one,
Hiding within a crowd
Searching for the other soul
That you once left behind
You will also stand here at the
end of the road, the crossing
point
And alone you will go...where the lonely souls go..."