Ψίθυροι στο Δάσος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η διήγηση δεν βρίσκεται προς το παρόν στο ιστολόγιο καθώς θα χρησιμοποιηθεί για προσωπικούς λόγους που δεν επιτρέπουν την δημοσίευσή της με οποιοδήποτε τρόπο.
Η δημοσιεύσή της θα γίνει μετά το πέρας του Ιανουαρίου 2009.

Ευχαριστώ πολύ και...wish me luck! ;-)

Για σένα (μέρος IΙΙ)

Ποτέ μας δεν βρεθήκαμε
εκεί που χάνεται το είναι
ούτε στον τάφο των ψυχών...

Μονάχα μιας σε είδα
να βγαίνεις κουρασμένος
πιωμένος δηλητήριο
απο 'κείνα που σε αφήνουν να γνωρίζεις
τις επόμενες κινήσεις των δακτύλων σου...

Λένε πως όταν σφραγίζεις τη φωνή σου
σε δυο κατεβασμένα βλέφαρα,
η ζωή προβάλλεται στο πανί του δέρματός σου
και σε αφήνει να γελάς με την καρδιά σου
η οποία ανενόχλητη απ' το καθήκον
θα δοθεί ενθύμιο στον πόθο...

Κι εκείνος θα σφραγίσει
σε κάποιο αδαμάντινο κουτάκι
τα μάτια μου -και τα δικά σου
όταν κοιτούσαν τον ωκεανό
-που τόσο αγάπησα ν' αφήσω

Θα αφήσει τα δάχτυλά σου
να φανερωθούν ξανά,
να αγγίξουν το δικό μου δέρμα
ντυμένο σε μαύρο κι άσπρο μεταξωτό μανδύα
τόσο λεπτό όσο μια φωνή μπορεί να ακουστεί
καθώς ψυθιρίζει κρυφά τα λόγια στο κορμί σου...

"...I want to hold the hand inside you
I want to take a breath thats true..."

Μα πάλι μόνη θα ξυπνίσω
δίχως μανδύα, δίχως εσένα
δίχως το δικό μου δέρμα
με την ψυχή μου να κρυώνει
και να ορμά στη νύχτα
να την κατασπαράξει...

Της πήρε μακρυά τον ξένο,
εκείνο που ένοιωθε τόσο κοντά δικό της...
Της πήρε την ανάσα, τη ζωή
και κίνησε να προβάλει και πάλι τη ζωή της
στο ίδιο πανί που προ ολίγου
ακούγονταν οι φωνές των δαχτύλων του
κι οι ήχοι της ψυχής του...

"...And you out there, lost one,
Hiding within a crowd
Searching for the other soul
That you once left behind
You will also stand here at the
end of the road, the crossing
point
And alone you will go...where the lonely souls go..."

Για σένα (μέρος ΙΙ)

Δεν ήξερα που θα βρεθούμε
όταν αυτό συμβεί ξανά
Αν θα σε προσκαλούσα δεν γνώριζα
ή αν θα περνούσες μόνος το κατώφλι.

Δεν γνώριζα την ώρα
που θα εμφανιζόσουν μπροστά μου
σαν άνεμος που παίρνει κάθε ψυχή κοντά του
και την ταριχεύει ώστε πνοή να πάρει πάλι
στον τόπο που δεν φυτρώνουν αναμνήσεις.

Κράτησα κοντά μου το χαρτί
που είχα στάξει τα δάκρυά σου
κι είχα αναμείξει δυο σταγόνες πόνου
Άλειψα το μείγμα στο κατώφλι
περιμένοντας πως θα ειδοποιούσες.


Ανάσες σου δεν άκουσα
κραυγές δεν μέτρησα των οργισμένων λύκων
όταν φυλούν όσες ευχές μου έχουν απομείνει
Απομονώθηκα και χαμένη προχωρούσα
στη θάλασσα των αναμνήσεων πνιγόμουν
μη ξέροντας πώς να σωθώ...

Ήλπιζα πως θα χωρούσα
εκεί που οι ψυχές μονάζουν
όταν γυρνούν από πολυήμερα ταξίδια...

Πίστευα πως θα βρισκόμασταν ξανά
στην ίδια γυάλα ταξιδεύουμε
τυλιγμένοι σε μπλε βελούδινους μανδύες
υφασμένους από σκέψεις και σύννεφα.

Πίστευα πως θα πετούσες το καβούκι σου
και την κυμάτινη οπλή σου θα άγγιζα
διώκωντας την τέχνη της ευτυχίας
που τόσο θα σε ξεκούραζε!

Όταν θα βρισκόμασταν
εκεί που οι ψυχές μονάζουν
όταν γυρνούν από πολυήμερα ταξίδια...