Μόνη Τέσσερις Φορές

Ανασαίνω
γιατί ζω ακόμη κάτω απ' την ίδια τέντα
απ' το δικό μου πρίσμα σε κοιτώ
έρχεσαι κοντά μου -σ'άπατώ
γιατί σε είδα μέσα από το πρίσμα!

Ακουμπώ
σε σένα ακόμη και μακριά
δέχεσαι τα μέρη μου
και δεν τα τεμαχίζεις
επιλέγοντας αυτό
που νομίζεις πως ταιριάζει

Αποπνέω
ευώδιμα γιασεμιά
που γρήγορα μαραίνονται
δεν τα πότισε κανείς
και μείναν μόνα

Αναζητώ
εικόνες
στο μυαλό τις φέρνω
μοιράζω ανάσες που λαθραία απόκτησα
και ξεμακραίνω μόνη...

Άξιος!

Βγήκα χθες έξω απ' το σπίτι

μονάχα εμένα έριξα πάνω μου

τίποτ' άλλο.

Έτρεχα μπας και προλάβω να παγώσω

να γίνω πιο σκληρή απ' τις πέτρες

που μερικοί πετάνε στον αέρα

-εύχομαι μονάχα μην πέσουν κάτω!

Κι όσοι περνούν φωνάζουν, μιλούν και αναπνέουν

δίχως να ξέρουν το γιατί

Νομίζουν πως ξορκίζουν τη στιγμή

μα σίγουρα αυτό δεν κάνουν

Περνούν απαρατήρητοι θέλοντας το άλλο

φορούν σακούλες στα μαλλιά και πλένονται με φύκια

κανείς δεν σιωπά να ακούσει τη στιγμή

κανένας δεν κοιτά κατάματα -πονά

Νομίζουν πως τα ράμματα δεν σπάνε

μα προφανώς λάθος τους είπαν, πάλι!

Εγώ πάντως γυμνή χορεύω ακόμη

τα πόδια μου πάγωσαν μα στην καρδιά δεν έφτασε ακόμη

οπότε συνεχίζω ατάραχη, ανελέητη και μόνη

Μόνη δεν ξέρω για πόσο ακόμη,

ξέρω μόνο οτι χορεύω!

Ούτε να γυρίσω πίσω ξέρω

ποιός άλλωστε γύρισε ποτέ;

Στο ταξίδι όλοι θα χαθούμε

θα λιώσουμε και θα χαρούμε

κι όταν πεθάνουμε

τότε μονάχα θα το πούνε: άξιος!