μικρή καρδιά και στενοχώρια!
Να μην δω πόνο ξανά στη μνήμη
όσων στεγνά ανασαίνουν,
με κόπο φιλτράροντας τη σκέψη
πνιγμένοι σε κάποια δίνη
-κάποιος δυνατά ανακατεύει!
Στρόβιλοι να μη σφυρίζουν
κάτω από ασημένιες νύχτες,
ξοπίσω ας μείνεις
-άπορε χειμώνα!
Αχλή γρήγορα φύγε
και νοιάσου για κείνους που πονούν
μάρτυρες τέλους τραγικού
Με χάχανα μελωδού ζαλίζομαι
και πέφτω...
ΥΓ: Γειά σου Αλέξη...
4 σχόλια:
Σκέψεις τρέχουν ανέμελα εδώ και εκεί...
για πολέμους και λιμούς, θάνατο και αποσύνθεση...
πλεγμένες σε σκληρό υφαντό απόγνωσης...
αντικατοπτρίζοντας εμένα...
Και τότε έρχεται μια στιγμή όπου ένα υγρό απαλού χρυσαφιού...
τραγουδά για αγάπη και ελπίδα...
συνθλίβοντας την παγερή καρδιά του χειμώνα...
...kapote prepei na ksupnisoume!! O hxos einai dunatos ! :D
Λιτό και καίριο...
Δυστηχώς η ζώη, οι γονεις μας, η παιδεία που έχουμε, ο εγωισμός ... μας κάνει πολλες να θεωρουμε την σταση μας απολυτως σωστή- έστω και αν κάποιες φορες κάνουμε λογικα άλματα γιατι μας συμφέρει!
Τι θέλω να πώ ... απο το πιο απλό και καθημερινό, πόσες φορες έχουμε δει ένα επαίτη στον δρόμο, ένα τοξικόμανη να ζητα χρηματα;
Είτε γιατι δεν γουσταρουμε να μαυρησει περισσότερο η ήδη μαυρισμένη ψυχή μας με την μιζερια τους, είτε για να επιβεβαιώσουμε την ανωτερωτητά μας τους πεταμε τα ψιλά που ειναι ξεχασμένα στην τσέπη και αντε γεία!
Τα μάτια ανοιχτά!
Υ.Γ: Άπλα η δυναμική της ελληνικης γλώσσας δεν συγκρίνεται! Το πέρνω σαν εκπλιρωση χάρης την συγκεκριμένη ανάρτηση!
Δημοσίευση σχολίου