Άξιος!

Βγήκα χθες έξω απ' το σπίτι

μονάχα εμένα έριξα πάνω μου

τίποτ' άλλο.

Έτρεχα μπας και προλάβω να παγώσω

να γίνω πιο σκληρή απ' τις πέτρες

που μερικοί πετάνε στον αέρα

-εύχομαι μονάχα μην πέσουν κάτω!

Κι όσοι περνούν φωνάζουν, μιλούν και αναπνέουν

δίχως να ξέρουν το γιατί

Νομίζουν πως ξορκίζουν τη στιγμή

μα σίγουρα αυτό δεν κάνουν

Περνούν απαρατήρητοι θέλοντας το άλλο

φορούν σακούλες στα μαλλιά και πλένονται με φύκια

κανείς δεν σιωπά να ακούσει τη στιγμή

κανένας δεν κοιτά κατάματα -πονά

Νομίζουν πως τα ράμματα δεν σπάνε

μα προφανώς λάθος τους είπαν, πάλι!

Εγώ πάντως γυμνή χορεύω ακόμη

τα πόδια μου πάγωσαν μα στην καρδιά δεν έφτασε ακόμη

οπότε συνεχίζω ατάραχη, ανελέητη και μόνη

Μόνη δεν ξέρω για πόσο ακόμη,

ξέρω μόνο οτι χορεύω!

Ούτε να γυρίσω πίσω ξέρω

ποιός άλλωστε γύρισε ποτέ;

Στο ταξίδι όλοι θα χαθούμε

θα λιώσουμε και θα χαρούμε

κι όταν πεθάνουμε

τότε μονάχα θα το πούνε: άξιος!